นักวิทยาศาสตร์ค้นหาพื้นฐานประสาทของประสบการณ์ลึกลับ ถูกไล่ล่าโดยกวีและศิลปินเหมือนกัน ความงามไม่เคยเข้าใจยาก เราแสวงหามันในธรรมชาติ ศิลปะ และปรัชญา แต่ยังรวมถึงโทรศัพท์และเฟอร์นิเจอร์ของเราด้วย เราให้คุณค่ากับมันเหนือเหตุผล
มองไปรอบ ๆ ตัวเรากับมันและจะสูญเสียตัวเองในการไล่ตามมัน โลกของเราถูกกำหนดโดยมัน แต่เราก็ยังพยายามดิ้นรนที่จะให้คำจำกัดความมัน ดัง ที่ นักปรัชญา จอร์จ ซานตายานา ได้สังเกตเห็นในหนังสือเรื่อง The Sense of Beauty ในปี 1896
สมองตอบสนองต่อความงามอย่างไร ของเขา มี “แนวโน้มที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงและแพร่หลายมากในการสังเกตความงามและให้คุณค่ากับมัน”
นักปรัชญาอย่างซานตายานาได้พยายามทำความเข้าใจความงามมาเป็นเวลาหลายศตวรรษแล้ว แต่บางทีนักวิทยาศาสตร์ก็พร้อมที่จะลองใช้เช่นกัน และในขณะที่วิทยาศาสตร์ยังไม่สามารถบอกเราได้ว่าความงามคืออะไร บางทีมันอาจบอกเราได้ว่ามันคืออะไร หรือไม่ได้อยู่ที่ไหน ในการศึกษาเมื่อเร็วๆ นี้ ทีมนักวิจัยจากมหาวิทยาลัย Tsinghua
ในกรุงปักกิ่งและเพื่อนร่วมงานของพวกเขาได้ตรวจสอบที่มาของความงามและโต้แย้งว่าสมองของเรานั้นลึกลับเหมือนในโลกแห่งความเป็นจริง ไม่มีการขาดแคลนทฤษฎีเกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้วัตถุสวยงาม นักจิตวิทยาได้ศึกษาแนวคิดเกี่ยวกับสัดส่วน ความกลมกลืน ความสมมาตร ระเบียบ ความซับซ้อน และความสมดุล ทฤษฎีนี้ย้อนไปถึงปี 1876
ในช่วงแรกๆ ของจิตวิทยาเชิงทดลอง เมื่อนักจิตวิทยาชาวเยอรมัน Gustav Fechner ได้ให้หลักฐานว่าผู้คนชอบสี่เหลี่ยมที่มีด้านเป็นสัดส่วนกับอัตราส่วนทองคำ (ถ้าคุณอยากรู้ อัตราส่วนนั้นจะอยู่ที่ 1.6:1 )
ในเวลานั้น Fechner หมกมุ่นอยู่กับโครงการ “จิตวิทยาภายนอก” – การค้นหาความสัมพันธ์ทางคณิตศาสตร์ระหว่างสิ่งเร้าและการรับรู้ผลลัพธ์ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทั้งคู่หลงใหลและหลีกหนีจากเขาคือการแสวงหา “จิตฟิสิกส์ภายใน” ที่ยากกว่ามาก ซึ่งเกี่ยวข้องกับสถานะของระบบประสาทกับประสบการณ์ส่วนตัวที่มาพร้อมกับพวกเขา
แม้จะทดลองอัตราส่วนทองคำแล้ว Fechner ยังคงเชื่อว่าความงามอยู่ในสมองของคนดูในระดับมาก แล้วสมองส่วนไหนของเราตอบสนองต่อความงาม? คำตอบขึ้นอยู่กับว่าเราเห็นความงามเป็นหมวดหมู่เดียวหรือไม่ นักวิทยาศาสตร์สมองที่ชื่นชอบแนวคิดของ “ศูนย์ความงาม” ดังกล่าวได้ตั้งสมมติฐานว่าอาจอาศัยอยู่ในคอร์เทกซ์ออร์บิโทฟรอนทัลคอร์เทกซ์ ventromedial prefrontal cortex หรืออินซูลา หากทฤษฎีนี้มีชัย
ความงามก็สามารถสืบย้อนไปถึงส่วนใดส่วนหนึ่งของสมองได้จริงๆ เราจะได้สัมผัสกับความงามในลักษณะเดียวกัน ไม่ว่าเราจะฟังเพลงของ Franz Schubert จ้องมองภาพวาดของ Diego Velázquez หรือเห็นกวางตัวเมียนอนอยู่ใต้แสงดาว
หากแนวคิดเรื่องศูนย์ความงามถูกต้อง นี่จะเป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่สำหรับทฤษฎีการปรับให้เข้ากับท้องถิ่นเชิงฟังก์ชัน ภายใต้มุมมองนี้ ซึ่งทั้งเป็นที่แพร่หลายและมีการโต้แย้งกันอย่างกว้างขวาง สิ่งที่สมองทำส่วนใหญ่เป็นผลมาจากโมดูลที่มีความเชี่ยวชาญสูง เพื่อลดความซับซ้อนของแนวคิด เราอาจจินตนาการถึงการกำหนดโพสต์อิทให้กับส่วนต่างๆ
ของสมองโดยมีคำอธิบายงานอยู่ข้างใต้: “ศูนย์แห่งความสุข” “ศูนย์ความจำ” “ศูนย์การมองเห็น” “ศูนย์ความงาม” แม้ว่าทฤษฎีนี้บางรุ่นจะเป็นความจริง แต่ก็ไม่ใช่กรณีที่สภาพจิตใจใด ๆ ที่คุณสามารถอธิบายหรือสัญชาตญาณนั้นถูกแปลเป็นภาษาท้องถิ่นอย่างหมดจด
ในที่ใดที่หนึ่งในสมอง ยังมีหลักฐานที่ดีเยี่ยม เช่น ส่วนที่เจาะจงของคอร์เทกซ์การมองเห็นมีคุณสมบัติเฉพาะเจาะจงสำหรับการเคลื่อนไหว ส่วนอื่นๆ ที่ไม่ทับซ้อนกันนั้นค่อนข้างจะเปิดใช้งานโดยใบหน้าเท่านั้น แต่สำหรับการศึกษาอย่างรอบคอบทุกครั้งซึ่งพบว่ามีการทำงานของสมองที่แปลเป็นภาษาท้องถิ่นได้อย่างน่าสนใจ ยังมีอีกมากที่ไม่ตรงกับภูมิภาคที่มีรายละเอียดงานที่เป็นรูปธรรม
สนับสนุนโดย เครื่องช่วยฟังที่เสียงรบกวนน้อยที่สุด
